همه چیز خوب بود اما ناگهان کشتی به یک یخ بزرگ برخورد کرد و متلاشی شد و نصف آنها را به کام مرگ برد ترس بر همه یدا کردند تایتانیک بزرگ بود اما سهل انگاری یک اشتباه و یک مرگ بزرگ را رقم زد

کشتی آر‌ام‌اس تایتانیک محصولِ رقابتی شدید بین شرکت‌های کشتی‌سازی در نیمۀ اول قرن بیستم بود؛ به‌خصوص رقابتی که میان شرکت‌های وایت استار لاین (White Star Line) و کونارد (Cunard) بر سر ساختنِ بهترین کشتی بخار برقرار بود. کونارد شرکتی انگلیسی است که در آن دوران دو کشتیِ برجسته داشت. این کشتی‌ها در آن زمان از پیچیده‌ترین و مجلل‌ترین کشتی‌ها محسوب می‌شدند.

کشتیِ Mauretania از شرکت کونارد در سال ۱۹۰۷ به کار گرفته شد و سریعاً رکوردِ بالاترین میانگین سرعت در حین گذر از میان اقیانوس اطلس را ثبت کرد (۲۳٫۶۹ گره یا ۲۷٫۲۶ مایل در ساعت). این رکورد به مدت ۲۲ سال باقی ماند و شکسته نشد.

شاهکارِ دیگرِ کونارد کشتی Lusitania بود که در همان سال ۱۹۰۷ رونمایی شد و به دلیل طراحی داخلی فوق‌العاده‌اش مورد تحسین و ستایش قرار گرفت. لوسیتانیا فرجامِ فاجعه‌آمیزی داشت؛ این کشتی در روز ۷ مه ۱۹۱۵ توسط یو-بوتِ آلمانی مورد حمله قرار گرفت و غرق شد. نزدیک به ۱۲۰۰ تن از ۱۹۵۹ نفری که در کشتی حضور داشتند کشته شدند و همین فاجعه باعث شد تا ایالات متحده آمریکا به جنگ جهانی اول ورود کند.

در همان سال بود که کونارد از دو کشتی مسافربرِ باشکوه خود پرده‌برداری کرد. سپس رئیس کل وایت استار برنامۀ ساخت سه کشتی بزرگ را با ویلیام جی. پیری، رئیس هیئت مدیرۀ شرکت کشتی‌سازِ هارلند و ولف مطرح کرد. این کشتی‌ها بخشی از کلاسِ جدید کشتی‌های مسافربری «المپیک» بودند که در این کلاس هر کشتی می‌بایست ۸۸۲ فوت طول و پهن‌ترین قسمت آن ۹۲٫۵ فوت پهنا داشته باشد که آن زمان بزرگ‌ترین کشتی‌های جهان محسوب می‌شدند.

در مارس ۱۹۰۹ کار ساختِ این کشتی‌ها در کارخانۀ عظیمِ کشتی‌سازی هارلند و ولف در بلفاست و ایرلند آغاز شد و بدون وقفه تا دو سال ادامه یافت. تایتانیک سومین مورد از این کشتی‌های مسافربری بود.

در ۳۱ مارس ۱۹۱۱ تنۀ عظیمِ تایتانیک (بزرگ‌ترین شیء قابل حرکتِ ساختۀ انسان در آن زمان) به لبۀ اسکله و به داخل رود لاگان در بلفاست منتقل شد. بیش از ۱۰۰ هزار نفر در مراسم معرفی کشتی شرکت کردند که تنها یک دقیقه به طول انجامید و با موفقیت به پایان رسید.

سپس تنۀ کشتی سریعاً به یک لنگرگاه بسیار بزرگ بسته شد که در آنجا هزاران کارگر تقریباً یک سال را برای ساخت عرشه‌های کشتی، فضاهای داخلی مجلل و نصب ۲۹ دیگِ بخارِ عظیم سپری کردند. دیگ‌های بخار برای تأمین قدرت دو موتور اصلی کشتی استفاده می‌شدند.

نقص‌های مرگبارِ کشتی تایتانیک «غرق‌نشدنی»
بر اساس برخی فرضیه‌ها، کشتی تایتانیک از همان ابتدا از طراحی‌ای رنج می‌برد که بسیاری آن را شاهکار می‌دانستند. کشتی‌های کلاس المپیک دارای یک بخش زیرِ آبِ دوگانه و ۱۵ محفظه با دیواره‌های آب‌بندی‌شده بودند. این محفظه‌ها هر کدام درهای برقیِ آب‌بندی‌شده داشتند که به‌طور مجزا یا هم‌زمان با استفاده از یک سوئیچ بر روی پل فرماندهی قابل‌کنترل بودند.

همین محفظه‌هایِ مانع دخول آب بودند که مجلۀ شیپ‌بیلدر (Shipbuilder) را برای به کار بردن لقب «عملاً غرق‌نشدنی» برای کشتی‌های مسافربری المپیک تشویق کردند.

اما طراحی محفظۀ آب‌بندی‌شده یک عیب اساسی داشت که از عوامل بسیار مهم در غرق شدن کشتی تایتانیک محسوب می‌شود. اگرچه دیواره‌های محفظه هر کدام به‌طور مجزا مانع دخول آب بودند، اما دیوارهایی که این دیواره‌ها را جدا می‌کردند تنها چند فوت بالاتر از سطح آب قرار داشتند. درنتیجه، آب می‌توانست از یک دیواره به دیوارۀ دیگر سرازیر شود؛ مخصوصاً اگر کشتی تکان می‌خورد یا به سمت جلو مایل می‌شد.

دومین نقص ایمنی مهم که به مرگ شمار زیادی انسان انجامید، تعداد قایق‌های نجاتِ کشتی تایتانیک بود. ۱۶ قایق نجات به‌علاوۀ چهار قایقِ انگلهارت تنها قادر بودند ۱۱۷۸ نفر را در خود جای دهند. از طرفی تایتانیک می‌توانست تا ۲۴۳۵ مسافر و تعداد ۹۰۰ نفر خدمۀ کشتی را با خود حمل کند که ظرفیت کل کشتی را به بیش از ۳۳۰۰ نفر می‌رساند.

درنتیجه، حتی اگر در حین تخلیۀ اضطراری، قایق‌های نجات به‌طور کامل استفاده می‌شدند، تنها قادر به حمل یک‌سوم از جمعیت کشتی بودند. اگرچه این شمار قایق نجات بر اساس استانداردهای امروزی به‌هیچ‌وجه قابل‌قبول نیست، اما در آن زمان این تعداد از استاندارد شورای بازرگانی انگلیس فراتر بود.

یدا کردند تایتاافتاد و تعدادی سوار قایقهای کوچک شدند و نجات پ